Mooiste

Eerste pagina’s “Mooiste” van ’t Hommeke:

Dit is een simpel verhaal. Niet over vrouwen en niet over mannen. Verhalen over mensen schijnen altijd ingewikkeld te moeten zijn. Waarom weet je niet. Ze worden geboren en gaan dood. Ze zijn er of ze zijn er niet. En als ze er zijn, dan doen ze wat. Spelen bijvoorbeeld. Voetballen op een zomer­avond. En zoals veel eenvoudige verhalen begint en eindigt dit een­voudige verhaal over eenvoudige mensen bij een ouderlijk huis. Daar liggen start en finish van jullie voetballen op een veldje in de buurt. Het is inmiddels het uitgebreid verbouwde huis van je ouders waar je nu soms nog terug­keert. En dan iedere keer opnieuw weer sterft en wordt geboren. Je vader leeft niet meer. Je moeder verwacht je immer. De speelweide waar jullie speelden is weg ontwikkeld. In een project. Een achtergebleven helft is tegenwoor­dig een omheind bij­veld voor de trainingen van een voetbal­vereniging.

Jij weet dat het een uitgestrekt grasveld is waar alle mensendromen samen ­komen en door elkaar rond draven. Vrij. Zoals een man of een vrouw worden gebo­ren. Je dromen droom je zelf zoals jullie daar spelen. Zonder te worden ingekaderd door lijnen of regels. Je wordt niet beperkt door over­winningen of door waardering met een rapport.

Zo’n speelse droom over niets meer dan een bal en een aantal mensen die over het gras bewegen, stuwt nog steeds het bloed in je aderen voort. Al hoor je van inspanning je bloedslag nu vrijwel nooit meer kloppen in je keel terwijl je plat op je bed nog lig uit te hijgen van al het schijn-bewegen om te gaan en van het gaan, het blijven gaan. Je beweegt niet veel. Het lijkt soms inderdaad alsof je hartenklop is achtergebleven daar op die weide in de buurt van je ouder­lijke have. Bij het doelpunt van die avond dat het mooiste doelpunt ooit is. En bij het spel. Het spel van die avond dat je blijvend beïnvloed heeft. Je gaat en blijft gaan. Maar als je nu aan je spelkracht denkt, voel je dat je knieën brak zijn. En als je erover wil spreken, tegen wie?, klopt je hart – vreemd genoeg – plotseling wel in je keel.

Je wilt er nu over spreken.