boek.- ’n Blog nieuwsbericht

Vandaag, 15 juli 2021, verschijnt “boek.– ’n Blog”. Dat wil zeggen: de eerste band… Of toch alle banden? Tja. Van elke band is per heden een bijzonder exemplaar verkrijgbaar. Uniek. In een gelimiteerde, genummerde oplage. Met ergens aparte tekst. Als publieksuitgaven worden de banden de komende jaren om de twee maanden uitgegeven. Te beginnen vandaag.

Negentien banden

Een werk in negentien banden dus. Een kleine twee miljoen woorden. Achtduizend pagina’s… Meer dan zevenduizend teveel? Begin (desgewenst) gewoon bij het eerste deel wat vandaag verschijnt. En besluit wat uw appetijt wordt in de vervolgbanden.

Inhoud

Ennuh… waar gaat het over? De ene helft van de stemvork is afgestemd op dit concert: een schetterende en schitterende scheldserenade tegen onze mensheid. Van vernietiging van milieu en medemens.
Het andere deel van de stemvork betreft een lofzang op een mens. Onze mogelijkheden tot ervaren en delen van onze gewaarwordingen in onze slaap en onze dromen bijeen… naast ons berekenende meedraaien in onze ratrace van ons verplichte nut: het dienen van onze ene God geld en genot.

Verzinsel

Het verhaal is gebaseerd op een broodje aap-verhaal. Zo al onze verhalen… Al menen onze wetenschappers anders?

Van een misdadiger

Een hooligan verschijnt voor een rechter wegens het uitzuigen van het oog van een steward. Allengs vraagt hij stilletjes zijn rechteres meer en meer of zij weet wat zij vertegenwoordigt… Deze vanaf zijn grondslag misdadige Staat dient (níet) verboden te worden zo een morbide motorbende…?

Ons Hollandse stedenroofnest aan de Noordzeekust?:
– massaslacht voor het monopolie van ons Hof van Oranje en van onze handel in naam van vrije mededinging te naburige en overzeese wingewesten
• Brabant (ons eigen eerste welbewust projectmatige programmatische Holomodoortje) en
• Banda (ons eigen vroegste planmatige fabrieksmatige Holocaustje);
– waarna oorlog op de andere eilanden van smaragd volgt en we blij met onze meest recente bevrijding een goed jaar later daar wéér een heersende legermacht heen sturen,
– slavenhandel wereldwijd al die tijd;
– onze voortdurende grote zij het secundaire bijdrage aan ons nog debieler de zelfabstracties en egoconcepten van zijn science verabsoluterende Engelse broertje in zijn opdrijf-, afklop- en genadejacht op Indianen, Aboriginals en Tasmaniërs;
– onze collectieve bureaucratische collaboratie tot onze ongekende Shoah-aandracht onder onze bezetter om onze banen als agenten (te velen), ambtenaren (allen) en arrivés (en masse) te behoeden en behouden teneinde niet zelf buitenspel te komen staan in dit theater van meer bereiken;
– ons Srebrenica waar wij niet beschermen waar we voor worden betaald; en
– ons nog altijd voortdurende jagen op de lagen die met een buitenlandse achternaam om een toelage van deze Staat durven vragen.)

Ach

De kat noemt maar wat. De poes riddert maar heen en weer over het toetsenbord…

Vergeven en vergeten…?

Of zal dit land eens moreel boete doen? “Ik kan het mij niet herinneren.” “Ik heb er geen actieve herinnering aan.” “Als het werkelijk anders is, heb ik wellicht niet de waarheid gesproken maar ik heb niet gelogen.”
Biecht en aflaat zijn al te Katholiek kinderlijk. Het draait niet om verbinding… Het gaat Calvinistisch over bevrijding, redding en uitverkiezing? De goeden. Los van de onverkorenen…?
<< Jullie zijn niet schuldig aan wat er toen gebeurd is. Maar je maakt je schuldig als je niet van je eigen geschiedenis wilt weten. >>

Slachtschuld versus slachtoffersacramenten

De te veroordelen voetbalsupporter die tot zijn volle mond zo op zoek is naar ons tweede oog waar wij in onze universele universitaire glorie en victorie niet meer van (willen) weten, beseft dat hij evenzeer als mevrouw de rechter deel uit maakt van deze eeuwen der Staatsgenociden en deze kolonistenchiliaden sinds onze Indo-Europese prinsen slachtend en verkrachtend en ook ooit eens verlegen, verleid en verliefd over de contreien van Europa en India trekken en sedert onze koning David over de Jebusieten zijn Jebus neemt.

Vrede liegen?

Waar stichten wij mensen stad en land van vrede? Namens onze God menen we dat wij onze roeping tot veroveren mogen voldoen met verdrijven en vermoorden zo geschreven in ons heilige boek… Ónze Verlichting betreft geen oplichting meer. Onze technologie is neutraal: de een bezit haar namens overheid en organisatie, de ander betaalt er de belasting en de rekening voor.
Ons menselijke jokken zit al zoveel dieper? Van hoofde aan liegen wij mensen tieten zonder zog, taal ter misleiding en totems als galg om een ander te strikken.

Er blijft leven…

En ondertussen is er zijn vrouw, spelen er eens meerdere, zijn er kinderen, en muzikanten, schilders en schrijvers orbi et urbi. Onze kunst is meer dan ons alibi voor ons kampioenschap kelen en kezen… Andere wezens bestaan ook om ons lachen, ons leven en onze liefde meer te laten zijn dan een verlangen naar paradijs of leegte? Samen versterven we vrolijker… Of blijven we het voorlopig met onze materiële moraal en onze seculiere spiritualiteit maar dommig doen met onze eeuwige honderd bananen morgen?
We geloven heerlijk naïef in onze vernieuwingen. Onze projectjes. Onze programma’s. Zijn de nieuwe commissies.
Zij blijken zelden verbeteringen… Blijven slechts vergrotingen van onze verkrijgingen? Van macht. Voor onze in onze wetenschap zo mooi verborgen machtswellustige geweldsuitoefening.

Stijl

Het gehele werk is getoonzet in steeds een drieslag van alinea’s met een witregel daartussen. Soms is een zin niet meer dan een kreet. Soms een aaneenschakeling van vele zinsdelen om in een labyrint te verdwalen en toch steeds weer én in het midden én in de vrije ruimte daarbuiten uit te komen. Een enkele keer is er wat dialect. Een andere keer staan er fauten en vauten in de standaardtaal omdat de wouten van de Staatscensor zich niet allen beet willen laten nemen met ook correctiespelletjes door de machtelozen zelf.

Auteur

Wie schreef dit? Dit werk is gedicht door Digo. Een in 2017 overleden kater. Zes jaar oud. Zijn verzorger heeft zijn teksten genoteerd en is na de dood van het dier opgetreden als bezorger van diens resterende gedachten en gevoelens om het blog te voltooien.

Beschikbaar

De uitgaven zijn verkrijgbaar als p.o.d.’s (printing on demand). Om zo min mogelijk papier te drukken en bomen te hakken, wordt het boek pas vervaardigd als u het bestelt. Als boekwerk. Wij geloven niet in de stapels van de handel. Wel vooralsnog vooral in lezen vanaf papier in plaats van op een scherm. Uw mogelijkheid het werk weg te leggen is uw autonomie. Het lichtscherm is immers, anders dan uw voormalige schaduwgrot, al te zeer uw vrijwillige moderne slavernij… om topslaaf te worden?