18. Oerewoeden

In 1978 wint Argentinië de meest fascistoïde FIFA-WK-finale ooit gespeeld? Ja… De jongens van blauwwit kunnen er ook niet veel aan doen. De Maagd Maria bewolkt haar volk nu eenmaal blank met haar borsten en haar bekken tegen een bleue achtergrond.
            Een Italiaan leidt. Niet alle zijn maffioos. Allen weten met de maffia om te gaan. Groot wint van klein. Het land, de FIFA en hun voetbal zullen nooit anders zijn. Een omgekochte Zuid-Amerikaanse kwartfinale wordt later nimmer onafhankelijk onderzocht? Binnen de FIFA-familie…  
            En nu. Handsballen, aanslagen, vuistslagen. De jongens van Oranje kunnen de partijdigheid niet veranderen en spelen voor wat ze kunnen en waard zijn

als onze bordkartonnen poppen in de reclames van de corporaties met geen hoger doel dan het in stand houden van dit corporatisme. 
            Jacky Charlton vertelt het vooraf eerlijk: Nederland wint nu overal. Behalve hier. Hij kent de spelletjes: de bestuurlijke (niet-bestaande!) regels die het spel bepalen. 
            En hij denkt diep na over zijn Engeland twaalf jaar eerder…?

In 1966 zegeviert hét thuisland in de meest koloniale wereldkampioenschappen ooit gehouden?
            Wij herinneren ons de finale waar de roodwitten naar toe geblazen zijn door de scheidsen. Zien zij anders. Een toegekend doelpunt met een bal die volgens onze meeste wetenschappers niet over de lijn was en naar de mening van het objectieve Sky een halve centimeter. Meer. Een halve inch.
            Dit is het werk wat een wedstrijd een tongslisser eeuwig de mouth… uitspeelt: uiteindelijk een kwestie van twee meningen.

Recht en onrecht staan tegenover elkaar.
            De een is niet groter dan de ander.
            Er is geen sprake van een arrogant wereldbeeld waarbij een beetje recht zich simpelweg gelijkstelt aan al het onrecht in ons mensenuniversum?

Is het niet of is het een halve inch:
            het is onmogelijk dat een grens zonder gerede twijfel kan constateren dat deze bal geheel over de lijn is geweest.
            Had nooit en te nimmer toegekend mogen worden!

De zwartwitten krijgen binnen een halve eeuw een laffe revanche? Doelman Neuer ziet via de onderkant van de lat een prachttrap van Lampard met een nog mooier effect vanaf een halve meter over de lijn terug stuiteren. En zwijgt.
            Hij is van Bayern.
            Collega Gnabry loopt welbewust te trappen op niet de bal maar de benen van Neymar. De laatste zeurt erover. Een scheidsrechter beschermt.

De grootste club of meest grootse voetbalnatie…
            Groot is goed. Zo graaizucht.
            De militair meest machtig natie ter wereld ontdoet ons inderdaad Goddank mede van onze idioot, onzen Adolf, die wij het niet al te moeilijk maken.

Het is erger. Dan de eindstrijd die Europa wil spelen.
            In de beslissende aanloop worden dus twee op dat moment zeer sterke Zuid-Amerikaanse teams kaltgestellt.
            Brazilië heeft zichzelf al eerder mogen opheffen door Pelé uit de wedstrijd te laten schoppen.

In de kwartfinale wordt Uruguay uitgeschakeld. Onze Engelse scheidsrechter, Jim Finney, fluit niet voor een overduidelijke handsbal in de zestien van Karl-Heinz Schnellinger.
            De Spaanstaligen protesteren tumultueus. En er worden er twee van het veld gezonden.
            Engeland-Argentinië dan. Onze Duitse referee, Rudolf Kreitlein, stuurt rasvoetballer Antonio Rattin al in de eerste helft weg. De zondaar.

Reden?
            “Het op een verkeerde manier kijken naar de wedstrijdleider…”
            Zie ons Europa.

Europese landen bijeen in hun pan-Europese pact om vier Europese ploegen in de halve finales te plaatsen en dus honderd procent zeker twee voorbeelden van faire geesten in de ultieme wedstrijd vergeleken met de “beesten” zo Sir Alf Ramsey hen noemt.
            Hij heeft gelijk. Zij spelen als Inca’s. Al wonen die vooral nog iets verderop naar het Westen.
            Mogen we niet zeggen. Niet denken. Het gaat om individuen… Niet om clanleden van een cultuur?

Onze Marokkaantjes mogen wij niet zien als daders.
            Zij worden gedefinieerd als slachtoffers van twee culturen en hebben de redders van onze huidige regering nodig.
            Zo werkt het.

Cultuur, onderwijs en zorg staan buiten kijf.
            Hun effecten tellen niet. De nuances zijn onmeetbaar. Het resultaat betreft hun inspanningen.
            De mare van een hofhouding luidt nergens anders.

Ook onze Inca’s maken hun helpers helden zalig om hen in het zadel te houden. Een meisje hoog bevroren in de bergen houdt de valleien onder de duim voor de koningen aan het hof waar zij is uitverkoren om nog anderhalf jaar luxe te leven.
            Onze kunstenaars genieten bij leven hun kunstsubsidie die niet voor iedereen gelijk is maar vooral voor hen bestemd als voorbeeldige voorbeelden om met pen of penseel of met lichaam en stem toch te slagen in dit bestaan. Met een Staatstoelage.
            Goddank hoeven onze mascottes van vlees en bloed niet meer dood. Breken zij vaak door naar zelfstandige posities het sappelen voorgoed voorbij.

Een ander die geniet van zijn ervaringen in het verstrooien van de dingen
            zonder ze bijeen te schrijven of schetsen of te componeren in concerten van klank en kleur…
            krijgt slechts scherts en hoon?

Heet onze Sir Alf Ramsey onze Moffen twaalf jaar eerder ook beesten
            wanneer zij als een groep familiaire leeuwinnen met maar één voorbedachte rade zo een troep predators samen op pad
            kanonnetje boem onze Hongaarse sterspeler Ferenc Puskás naar gallemiezen, de mallemoer en zijn moeder schoppen?

Hij steekt van wal
            als hij ziet dat in zijn eigen tuin vanmiddag nog
            Portugezen Pelé te grazen nemen…?

Tegen dit koloniale WK van de Common Wealth past alleen de hand van God als tegenwicht? Al is het twintig jaar later.
            Geen Engelse econoom wil inzien wat zijn Onzichtbare Hand ten faveure van zijn eigen luxe aanricht als blinde vuist bij wat minder gefortuneerde mensen…
            Alleen met vals spel valt het valse spel van thuislanden, UEFA en FIFA te bestrijden…?

Ja, het is onsportief spel. Past niet.
            En als toch het ergens valt te situeren, zoals wij een drol nu eenmaal ergens moeten droppen als we hem niet kunnen houden
            – al is het in de broek waarna we niet ver weg maar dichtbij lekker stinken voor onze medemensen en zelfs onze eigen beesten zich dan trouweloos als een overlevend wezen nu al van ons afkeren alsof we rot vanbinnen zijn op de dag voor ons overlijden – enfin,

als we dan toch ergens voor unfair spel een plek mogen verzinnen, dan luidt de winnaar:
            Engeland.
            Land wat onder het mom van sportiviteit slechts zijn bloody arrogantie uitspeelt om de mensen zich in een aanpalend werkelijkheidsmodel van wedstrijdjes in louter verdiensten, te laten verenigen volgens de high education die nu eenmaal immer de standaard van onze mensheid vormt.