[rank_math_breadcrumb]
15. Onze zondevader
Onze Amsterdamse schrijvers. Cees. Remco. Aangenomen kind. Geboren en getogen. Sloeg. Een frêle onzekere echtgenote. Zij zingt prachtig en toch zingt ze haar onvrede niet weg tot een trap terug in zijn kloten. Gewoon vertrekken is haar beste optie... en evenwel (g)een overwinning op zijn optreden? Haar andere nadere man vermant zich steviger. De asbak blijft het verhaal van de asbak vertellen. Hij durft bekentenis noch biecht aan… over zijn vuistvechten met een vrouw die nog niet in onze sportschool haar hedendaagse brevet kickboksen heeft. Tot het clubje behoren? Harry is er meester in. Hij blijft een heer. Mept niet. Noch sleept hij aan haren. En ondanks al zijn onzin waarin onze Duitsers graag geloven, schrijft hij waarlijk soms een goed begin. Houdt vervolgens te overdreven een of ander te dun draadje vast terwijl hij stem noch stemvork meer heeft. Hij staat een eerlijke dame van heerlijk valse streekromans zonder dedain te woord. Als een dandy houdt hij oog voor mensen. Hij blijkt en is onze voldane baby na de borstmaaltijd want zijn door literatuur geïllustreerde leven is zijn wezen gelukzaligheid. Gerard staat gedoemd tot succes in de roos, de juiste middelbare, in de roos van succes, in de juiste stad. En onttrekt zich eraan. Met een blauw gewreven voorhuid wijkt hij af van zijn voorgeschreven route van het midden van de ringweg om de Capitool heen om ter plekke naar het centrum van het hoogste aanzien van Mokum te stijgen; om ons vanaf, dat ons allen als eerste afgeschreven zijpad, een paar ware dichtregels op te dissen. Mij blijft voor eeuwig Japanse literatuur anderhalf millennium rijker dan wat onze coryfeeën kwatsen met hun kwast van pen en vingers. * Wat gaat er aan onze grote stad verloren? Haar Mokumse onvermogen haar opdrachtgeverschap voor haar genocide waarvoor in de geschiedenisjes noch de Geschiedenis enige opdracht is gegeven… onder ogen te komen? Haar nog grotere Amsterdamse gebrek aan vermogen om bij een zeespiegelstijging Brabanders ook maar enigszins terug te betalen zo zwarte slaven wel en Bandezen, Ieren en Slaven zoveel minder…? Want de kosten van de reuzendammen reuzendoders van mogelijke andere gedachten van de mensen dan Verlichting, ingedikte Vooruitgang en Vrijheid ingedijkt op basis van Wetenschap of van een massale verhuizing naar het oosten of het zuiden of naar onze noordelijke ruggengraat Nordryggen, zijn nu eenmaal niet alleen te dragen. Dus. Te Nederland geboren. Zo. In Nederland getogen. “De Nederlandse houding is in ieder opzicht een gebrek aan ethiek en gemeenschapsverantwoordelijkheid.” “Jullie plaats is aan de kant van de waarde vrijheid… als een benepen nationaal egoïsme?” “Nederland. Jij bent de staat die al decennialang met je belastingparadijs” van je Zuid-As via Jersey tot je Kaaimaneilanden “andere Europese landen hun faire belastinginkomsten onttrekt. Daarvoor betalen in die landen onze sociaal zwakkeren de prijs.” Van meer belasting. “Hoe wreed ben je?” Voor je God van je centen… “Je moet je kapot schamen.” “Je graaft je in achter je welzijn” als achter je dijk. “Jullie zijn meedogenloze geldwoekeraars.” Enfin. Wat alle Joden eens een gierige geheel geldgeile Jood zijn, zijn wij nu. Wij wachten… Of we leggen zelf onze ziel van afperser, zuiger en uitbuiter weg? Wij zijn geen handelaren meer met smoeslieve praatjes tot de betaling binnen is en dan onze rug naar de wereld zo onze voorbeeldige rijken in hun resorts met hun goede doelen…? Solidariteit? Om gezamenlijk conform afspraken je bestedingsoverschot op orde te houden… Ook Frankrijk komt jaar in jaar uit overal mee weg om maar weer eigen kiezers te paaien tot de bestaande klieken. Wat de buurman mag, mag ik ook. Er zij rechtsgelijkheid. Op nationale schaal wordt ons enig Nederlandje even hard getroffen als een Italië… Zelfs dieper dan de hak en de zool waarmee de laars wil trappen...? De eigen natie kent een Noord-Zuid-wantrouwen nog manifester dan noordelijke landen tegenover zuidelijke? Stelen van de rijken uit Lombardije om daar waar Europa ophoudt bij Rome het geld niet aan de armen te geven als een Robin Hood maar hun stemmen te kopen en de eigen Romeinse kaste enarken nog dieper in hun pluche te verankeren. Ons Italië steekt zich volgaarne verder in de schulden op kosten van onze noordelijke landen? De maffia vindt het prachtig… Gratis geld. Hoe groter de nu uitbetaalde gelden op latere oninbare vorderingen hoe mooier…? De berg boter op het hoofd is dan wel weggesmolten. De zon schijnt. Het regent. Voor alles is een oplossing. Verantwoordelijkheid voor een eigen leven hoeft een mens niet te nemen omdat ook dat slechts tot een nieuwe illusie leidt… Dus we houden ons bedrieglijk aan de oude? Natuurlijk moeten wij helpen. Onze egonomen berekenen ons ons eigen egonomisch belang als ook daar de officiële egonomie weer draait... Zij begrijpen onze agonie niet dat het daar nog meer dan hier om de officieuze maffioso gaat en de nog verborgener belangen in de officiëlere ambtsbetrekkingen. Frankrijk lift lekker mee in de luwte. Opkoopprogramma’s van de ellende, blanco cheques want een of andere crisis, eurobonds om de zwakke broeders niet te zeer in het licht te zetten of gewoon een Franse monetaire financiering door de eigen lakei Lagarde… alles moet het onvermogen van de beambten, hun ministers en hun president aan het oog van de wereld onttrekken? Er is niet mis met elkaar helpen. Maar hoe genezen wij onze Italianen en Fransen van hun zuidelijke ziekte om alles onder een grandeur van pompeuze luchtjes en kekke nieuwe kleertjes te bedekken? Spanjolen zijn Goddank botter. Tenzij ze Koninklijk zijn – dan willen ze weten dat zij toffe jongens zijn met de meeste Europa Cups en niet horen van het grootste aantal kaarten van Ramos. Want in Zuid-Amerika zijn immer grotere zeloten te vinden. Bedoya is onovertrefbaar. Waarom mag geen eigen feilen zichtbaar worden… Omdat ook bij hen leiders evenzeer lijken op de onze? Corrupt Berlusconi komt nog voor een gerecht. Onze Bernhard ontspringt zijn dans voor immer. Onze gore Joor lijkt dankbaar tot zijn dood dat hij in geen werkelijke waarheidsvinding deze wereld hoeft te ontmoeten… en heeft dan spijt voor eeuwig. Elke moderne geslaagde stedeling is verstoken van een zwarte denkhoed want geen -kader meer, van zwarte melk om ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds te drinken en ziet de zwarte sliertjes uit zijn merg niet via zijn zenuwbanen uitslingeren in zijn pupillen in zijn spiegel ’s nachts als hij even uit bed stapt en wat water op de badkamer drinkt. In een vaag schijnsel van de maan door de halfopen luxaflex bewondert hij de beide hoogjes op zijn twee oogjes die onze Rembrandt, Ruebens en Vermeer zo trefzeker zetten met een lichte toets.