14. Onze mammae

De baan biedt zingeving? Dan denken wij niet meer na... zo het volgen van wet en wetenschap ons dit vragen.
            Wet noch wetenschap beminnen de wereld. Zij borgen de macht van het kastenstelsel.
            Ontzorgen verder niemand en niets.

Zoveel minder jicht. Dankzij onze universiteit. Minder difterie en dysenterie.
            Zoveel meer eenzaamheid dankzij onze rechtsstaat tot individualiteit? Zoveel meer diabetes. Een tiende deel van het volk lijdt eraan.
            Dankzij ons Wageningen en onze Unilever. Onze zo onafhankelijke geleerdheid en onze in aandelenmarkten ingebedde voedselindustrie verklaren zich doorlopend van elkaar gescheiden conform ons geldende doodlopende reductionisme. 

Onze Minister acht zich volgens zijn Wetboek van Strafvordering verplicht bepaalde stappen te nemen?
            De sujetten te vervolgen...
            In staat van verdenking te stellen...?

Er zijn geen strafbare feiten te vinden. De dienders doen hun werk.
            Waarheid existeert nu eenmaal niet. Slechts metafysisch. Er zij een schuldige gespot. Ergens in het volk. Is werkelijk. Ons recht vindt stelselmatig zijn oplossing. Echtheid is onze filosofen in hun en soms ook onze kosmos hun onoplosbare paradox immanentie en transcendentie. Onze ambtenaren zijn al wat zij worden.
            Er vigeren geen aanleidingen tot enige indicaties dat er door onze onder ambtseed aangestelden in strafrechtelijke zin ambtsmisdrijven zijn gepleegd.

De Belastingdienst reorganiseert. En er verandert weer niets. Aan de mensen. In de mensen. Door de mensen. De baas vertrekt naar een andere en zelfde overheidsbaan.
            Nieuwe oogkleppen veranderkul draaien onze ondergeschikten hun wereld nog een tandje strakker aan. Dankzij onze kleurentheorie van De Caluwé, onze zo geliefde dwaalleer van grote organisaties, worden onze medewerkers hoe dan ook minder zwart tot de eigen instelling. Zij vertegenwoordigt Het Licht. Wij ontwikkelen ons tot ons Volle Prisma.
            Een andere mens is en blijkt nergens een wezen tot een menselijke maat... Een mens is en blijft immer een te managen systeemmiddel tot de inkomsten van de Staat?

Delen mevrouw, is een zinvolle mindering. Maar niet enkel en alleen bij de goeden. Onze overheidszeikers zitten als Jonas in de walvis opgeborgen in hun gelijk van vadertje machthebber. Willen niet na drie dagen en drie nachten herboren worden.
            De buik is inmiddels een monster wat zijn verorberde zielen niet meer als brokken braakt. Onze verscheurde mensen zijn te verdoofd om het scheuren nog te voelen.
            Zij mogen mee in de stront van dubbelhartige onderzoeken met ach een enkel onvertogen woord over de betalende verantwoordelijke doch zeker geen verantwoordelijkheid laat staan aansprakelijkheid.

Onze accountants zijn nog erger dan onze ambtenarij?
            Onze advocaten nog kortzichtiger...
            om het eigenbelang te dienen en dan bij enig mogelijke waarde voor een ander zonder een equivalent in zelfwinst: zo snel mogelijk te stoppen.

Waarheid voor en van meerdere partijen bestaat niet.
            De eigen zaak zindert en zingt in schitterende afzondering.
            Halleluja.

Zo een Engeland met zijn meest languecide language van Duitse Angelen eens alsnu alhier over de hele wereld thuis toch vooral zijn splendid isolation kent.
            Amerika alterneert invasie en isolationisme met een blijvend tot in het magma van onze aarde gewortelde discriminatie Amerikaan en niet-Amerikaan zo Joden over goj, Christenen over te bekeren inlanders en inboorlingen, en Islamieten imperialistisch over al onze on- en andersgelovigen.
            Als onze wetenschap over onze nog onverlichten.

*

Onze geslagen, nooit geslagen geslaagde medewerkers van De Dienst mogen overal wat van vinden; zelfs een beetje afwijken van de preken van paapaa.
            Zolang zij hun inhoudelijk zinloze werk maar doen. Er gebeuren bij een overheid ook goede dingen... waarvoor onze omzetlopers nu eenmaal passen. Onze klerken hoeven zichzelf niet te scheppen in producten of diensten zinbaar tot andere mensen.
            De veiligen.

Hebben de beste banen?
            Wij worden persoonlijk geëvalueerd en zijn geen persoon meer. Onder het wantrouwen en de huichel van onze leidinggevenden staan wij tot collega's gekaderd als ook een rafelrandje in de raderen. We conformeren ons, identificeren ons tot onze maskers op het podium. Ons mensenleven is ons volslagen toneel eenzaam bedriegen, lichten en liegen...?
            Meer en meer taken strekken je tot eer... ze loos af te raffelen tot je ontslagen wordt wegens je schuld. Of toon je eerder je schaamte van een afgematte eendagsvlieg 's avonds? Je ontglipt.

Er ligt niet langer een te begraven kern of een zinvolle verstrooiing in een wederopstanding, een hemel of een paradijs. Je vindt je ziel en je wereldziel in nietszeggende leuke berichtjes en soms gesprekjes per telefoon of bij de koffieautomaat. Je versnippert.
            En je begrijpt niets meer van de handeling die je dag in dag uit achter je scherm repeteert zo je nog steeds wel een vage notie hebt van herhaling bij een ritueel en in een refrein. Je snapt niet meer waartoe je je werk doet.
            De vrucht van je arbeid is je je eigen vreemdganger. Hij houdt zijn vingers als horentjes achter je hoofd. Met de ene wil je breuken beuken op de zinloosheid van je baan voor tien anderen graag en in de andere blijf je maar geloven dat het goed is je te laven aan je materiële hoorn van overvloed.

Het is absurd... dat je manager en je personeelsmanager je als mens tot middel maken. Ten koste van je gezondheid?
            Ten koste van de vitaliteit en de validiteit van al het overige, want nutteloze... waarvan niemand naar het welbevinden vraagt? Geen aandacht. Geen affectie. Je brengt simpelweg geen omgang met je omgeving meer op. Niet nodig. Ongewenst je niet op je opdracht en overeenkomst, bonus of promotie te concentreren.   
            Zijn er gelukkig mee...