13. Mijn leugen

Liefde treedt niet uit. Noch in enig ander.
            Zij bergt zich voorbij valleien en toppen van verlangens. Er zuigt geen extase van enige hervormers’ hemel en evenmin zoogt zij zich vol tot hikken en boertjes op eigen orgasmes. Niets en niemand hoeft op enige idee buiten zichzelf te stappen. Het gebeurt.
            Zij wortelt en kruint in zichzelf. Wind, zon en regen zijn de enige weg die zij hoeft te gaan. Draagt en straalt.

En onze tinderaarster schrikt zich een scherfje van zoveel verbinding zonder knot of knoop,
            ziet zomaar een kluwen herfstdraden als een open bol voorbij drijven ondanks onze klimaatverandering vanwege ons mensenklimaat, neemt ook een voorbijganger waar die zij onverantwoord binnen vraagt voor een bakkie leut of troost, wat ie wil, besluit ‘dit is mijn man’
            en vindt een zelfde golflengte met een nieuwe kleur licht in elke wolk waarmee zij voortaan vanzelf verder leeft

zo twee kinderen in het bos tot overal daarbuiten samen zijn
            als zij dat elkaar beloven
            en het bezegelen

door om beurten een kiezel af te likken die eeuwig licht blijft glanzen tot in het donker waar hij zijn breukvlak in het midden koestert
            om twee helften met krakend craquelerend clair-obscure tot in de kloven te blijven verbinden
            en de beide koters oprecht van mening zijn dat ook volwassenen elke gebroken steen aaneen kunnen kolven.

Klokkenluiden blijkt zinloos. Tenzij je graag afgeluisterd wenst te worden.
            Zie onze Minister, van Grijpers- en Schraaphuis der Vieze Vuige Dieven neemt hij zichzelf serieus tot aan zijn Grapjeshuis waar wij het mee mogen doen: hij prijst een meldster de hemel in en tapt haar. In het kader van een ander onderzoek.
            Onze VolksVerraDers beschikken bij voorbaat al over een ruim arsenaal aan altijd bruikbare argumenten om ons adellijk uit te leveren aan onze bezetter Frans, Duits of Amerikaans. Voor onze ontwikkeling. Voor eigen bestwil verloochenen wij onszelf tot Wall Street als onze hoogste leugen. Dáár worden wij rijker.

Zelfs een eigen plekje huis, een veranda in schaduw en schemer en een moestuintje waar de partner die niet kookt elke avond in het late lage licht nog even werkt…
            is ons niet meer nodig?
            als u uw hekken om kantoorgebouwen afschaft en nog meer uw denkbeeldige tralies waarbinnen uw agenten in het donker de wijken niet meer betreden en wij dus als veilige nomaden door ons en uw leven kunnen zwerven en zweven.

Ik zie er een Jezus onder water.
            Mohammed in zijn Arabische jurk. Mozes met zijn armen gespreid. Boeddha met een glimlach tot in al zijn uitgestrekte vingertoppen. Socrates in een betekenisloos aanhoudend zwijgen na zijn vraag. En Lao-Tze kijkt nog eenmaal vanzelfsprekend om naar zijn bont benevelde onbestaanbare staart en dan weer even gewoon vooruit.
            In een zee van lucht onder een schaapjeshemel in het azuur vliegt een blauwe zeedraak over.

Waar eens de al-doordesemende zelfcensuur van onze ambtenarij tot het ontzien van elke mogelijke media-serieuze smet op het jasje van de Minister voor een regelrechte fout die zijn kliek collectief begaat, niet meer voldoende werkt…
            is er de wet.
            Want wie de Staat heeft, heeft de misdaad.

Ach. Och.
            Echt.
            We leven nu eenmaal in deze epidemische epoque van onze overheden en hun onovertrefbare hegemonie met gerechtshoven voor onze menselijkheid tot en met onze Holocaustjes.

Dit tijdperk is voorwaar geen ander strijdperk dan een krijg onder moeders vleugels
            van militaire misdragingen enerzijds in de wijsheid van een zojuist bevrijd Nederland wat evenwel binnen een jaar erna zijne koloniale kamp, pardon: politionele acties, begint
            en anderzijds het kamp van onze magistraten wat de misdaden van onze eigen overwinnaars onverlet zal laten.

Wie de Staat is, is de misdaad.
            Meerderheid is minderheid meester. In ieder binnenland soeverein.
            Bij enig zwak buitenland wat een andere grote mogendheid grimmig grommend gewoon laat liggen.

Bescherming betreft ook daar de onderdanen.
            Niet de terroristen die er burgers houden als hun schilden.
            Dus daar branden wij onze handen niet aan.

Laat het tuig elkaar vermoorden zoals wij hopen dat een maffia-collega onze Taghi te grazen neemt daar hij het te bont maakt en zoveel aandacht op de hele sector richt waar wij toch geen orde op zaken kunnen stellen
            noch werkelijk willen…
            zo gene Amsterdammer op geld en genot en eerbied voor zijn ego dat zijn wensen zo goed in werkelijkheid weet om te zetten, waarlijk begeert verder te kijken dan zijn Amsterdam met elke internationale hype binnen handbereik en volop voorhanden de eigen fantastische schilders en schrijvers

die nimmer een lezing geven aan de crypte van onze Slobodan,
            ten oosten van Nijmegen begint hen de Oriënt en tot aan daar beheersen zij hun hele achterland met van de mensen zo zij werkelijk menen geen andere aandacht dan voor hun Westen…,
            laat staan dat zij het lijk toespreken tot in zijn botten om die te vragen of zij nu liever lijm tot enig verbinden of stokken om te slaan willen worden.

De haatgevoelens en wraakgedachten van een orthodoxe Servische nationalist blijken even eeuwig en erg als die van een fundamentalistische Jood of Moslim dan wel onze rechts-extremist of geweld vergoelijkende anarchist.
            Ook wij zullen altijd strijden: tegen uw Ajax.
            Maar we doen het eerlijk. U veroordeelt bij voorbaat net als wij elk terrorisme. En u heiligt, zo wij niet langer, van hoofde af aan uw kolonialisme. Zo zijt ge… Zo blijft gij?

Met verstorven vlees gaan wij geen moeilijke ontmoetingen aan.
            Bij levenloos bloed stromen wij niet door mensen noch door dieren en planten laat staan door dingen die we voelen als onze wind, onze regen en onze zon.
            Op ónze huid, op óns hoofdhaar en ónze bakkes en zacht-diep door óns hele lijf heen dringend is onze rijkdom groter en toch weten we niet hoe we daar notarieel de eigendom kunnen laten beschrijven als het eigendom van onze woning, ons tweede huis nabij op het platteland en ons appartement in een ver en verder leeg Ibiza als onze nodeloze Mokumse stadsuitbreiding van iedereen die zich evenveel verveelt als wij met “urbi et orbi” dezelfde McMindfulness, dezelfde yoga en Ayurvedische massage in de stad en in de wereld.

Ontsnappen is niet mogelijk…
            Indringen zonder braaksporen evenmin?
            Jij kent de oplossing. Je kakelt haar niet. Je leeft haar. Je sterft haar.

Op enig dood ding of een eens meer bezield wezen, leven wij ons niet in.
            Zinloze zaken hoeven immers niet uit te werken op onze stemmingen.
            Zo zitten ons geluk en ons gelijk knap in elkaar.

– Wie geen Staat en dus geen misdaad bezit, zwijgt beter en buigt het hoofd.
            Hoor onze Palestijnen stil. Zie onze Koerden kwijnen. Indianen worden verdreven naar een droog reservaat.
            Al hebben wij uw wetten, uw wetenschap en uw wapens niet… nooit zullen we voor uw Ajax zwichten.

In Nederland te mogen leven en niet uw lieverdjes te moeten likken.
            In dit land te kunnen bestaan zonder uw besten aan te slijmen.
            Op deze grond te vertoeven zonder uw genocidaire Holland al te snel in zee te willen zien verdwijnen.

Ik wil het.
            Het kan.
            Ik doe het.

Eens is Brabant een vrij Nederland in Europa en gaat het niet langer gebukt onder het juk van iedere Hollander
            die

(zoals een Chinees zijn Tibet en zijn Turkenstammen verChineest,
            als een Turk zijn Koerdisch gebied beTurkt
            en zo alle Palestijnen door ene Israëliër worden gePalestijnd

want elke Amerikaan is nu eenmaal
            met zoveel hoogstaandere, wetenschappelijkere en technologisch meer superieure wapens
            geciviliseerder dan enige Indiaan)

                        immers zulke zinvolle infrastructuur, zovele overige zinnige investeringen en zulks zinrijke culturele ontwikkeling brengt…?
            Ik hoop het. –