12. Mijn woord

Met een uitgebreid wit vol vegen, wat rimpels en wat kloven, en puistjes en lange korsten van littekens van oude sneeuw
            als een deken rondom, staat een zilvermeeuw synchroon op het verse dunne ijs van vannacht te baden als een wak in een eerste zwak antraciet ochtendlicht:
            met één rode poot als zijn vurige ziel tussen een grijs aangevroren mist aan zijn vlieszool en een zwart zenith als een egaal uitkoepelend onweer erboven.

Zo wil ik voor jou branden. 
            Als een landdier fakkelen met twee ledematen meer om je heen zo jij om mij... 
            Rovers leggen hun vleugels met nagels en snavelpunt om een prooi zo mensen bankieren, verbergen en bedriegen over hetgeen zij niet gestolen hebben maar in vertrouwen verkregen.

Alle vogels omarmen met hun buik eigen eieren. Soms een koekoekskado.
            Andere, alle simpelweg te weinig omhelsden, vliegen als gestolen kunst in de bek van een mantelmeeuw of een raaf naar hun blanke of zwarte hemel. Er komt geen tentoonstelling van struif. Schalen resteren gebroken. Zonder omlijsting. Wij eksters in kleurige kleding jatten ook graag geestelijk voedsel. Ringen worden sacraal gepikt om hun zilveren en gouden licht, diamanten hervinden buiten hun regenbogen, en kettinkjes wiegelen vertraagd als eerder achter de kop neer gehamerde grondpalingen aan weerszijden door de lucht in een ruim verhemelte en een onderkaak vol tong als een pier door zijn korte nageboortemoment van het slikken van een merel. Dan is het goed. Voldoende kost en kunst. Met sieraden versieren wij meer meisjes meer...
            Als onze katten, als onze honden, als onze kat en hond verstaan wij elkaar nog beter?

Soms kwispelt onze teef zo onbehoorlijk waar onze poes op een stoel ligt te slapen
            dat zij een oog even licht open knipt, de lip bij een mondhoek nog minder optrekt
            en zich klaarmaakt voor een haal waar zíj alweer verder is naar een nieuwe vreugde.

Zie. Ze. Zitten. Zie ze weer zitten. Zestigduizend Ajax-supporters. In hun Arena. Zij zijn geen koppensneller te Banda, geen genocidair over Brabant en geen slavenhandelaar.
            De goeden. Met de beste burgemeester. En de betere geldvoetballers.
            Hun voorvaderen en -moeders dragen hun schuld evenmin. Hooguit een verre verre opdrachtgever die geen opdracht geeft waarvan iemand ooit weet kan hebben. Zij weten het niet.

Ze dragen slechts de vruchten. Ze genieten van elk fruit wat het leven hen zomaar geeft.
            Ze hoeven er niet voor op pad naar een plek buiten de stad. Zelf plukken is nergens meer voor nodig om de rijkdom van het bestaan te grijpen.
            Zij werken hard aan duurzame dienstbare financiële diensten...

Het bedonderen van de mensen is bij wet geregeld. Met een leger. Politie. Ambtenaren.
            Voor een bankencrisis dokt onze belastingbetaler.
            En wensen de mensen in plaats van eeuwig boete te blijven doen voor hun leiders, opeens bij een nieuwe recessie vrijwel allen het spaargeld van hun rekeningen halen... militairen en agenten voorkomen dat zij kunnen wat nu eenmaal niet kan.

Amsterdammers weten het niet? Piet is een Barendrechter. Als een Christelijk kruis de voeten bijeen om het aardse kruis zedig aan het laatste zicht te onttrekken en de armen wijd en eenzaam zo wij allen zijn in onze God...
            Hij dekspijkert zijn Spekken zonder onze Mokumers er kennis van hebben.
            Zij weten dat hun Hein hen een zilvervloot binnenvaart.

Dé stad is de plek om overal mee weg te komen.
            Taal helpt.
            Amsterdammers voetballen en scoren beter. Schrijven en spreken goed per definitie. Ons leger, ons leger dienders en ons leger ambtenaren hanteren hun standaardspraak. Wij slikken hun woorden brood broos ons verkeerde keelgat in en stikken vandaar vanwege onszelf.         

Met gekaapt geld tot voldoende bekwame waterbouwkundige ingenieurs en teveel brave want altijd betaalde overheidsdienaren, wordt het moeras rond den Bosch drooggemalen. Na zovele vruchteloze decaden kunnen eindelijk de kanonnen gelost.
            Geen dorp, geen stad verkieze zelf welke leiding zij wense. De coalitie het best tot misdaad en massamoord in staat... bepaalt. De alliantie kent een unie met wet en wetenschap om niet te worden vervolgd noch onderzocht.
            Leiden werkt? Rechters dekken vrienden. Als mensen? Menen zij. Er is niemand die ik zo liefdevol zijn ooit iets minder liefdevolle waarheid vertel als vriend Casper. Toch. Joke.

Een Noord-Hollandse hoe Katholiek, boers en dorps ook in de ogen van onze hoofdstedelingen weet niet geheel en al te ontkomen aan haar nog meer verplichte Amsterdam en er toch op tijd aan te ontvluchten.
            Ze tracht een streekgenoot en wordt op vreemdgaande seks en met eigen schijven bedonderd. Het zij.
            Verder weg van onze kapitale kunststad naar een Spanjool, een Rotterdammer en een Brabander in het oosten...

Enkele Protestanten begrijpen er werkelijk dat het niet gaat om henzelf? Het draait om een groter geheel wat we voor het gemak en zonder al te veel Roemse poespas van wierook en andere rituelen maar even God noemen... en zij leven waarlijk in een genade tot vrijwel elk ding hen gegeven.
            En zonder te streven naar veel meer, weten zij te sterven...?
            De meesten hebben hun zondagsdominee om doordeweeks te ploeteren en te plunderen wat zij kunnen voor de hoogte van hun bankrekening? Een middeleeuws legertje trekt niet meer over de velden. Een bv Ik van een rijke rijpe heer schudt zijn klanten... Legaal.

Tot er een enkel dominosteentje zijgt.
            Mijnheer, en inmiddels weer nog zoveel vaker mevrouw...?, valt flauw. Belandt op de grond gelijk diep als in een graf in een burn-out, een depressie of crisis met de kinderen of de partner thuis waar de maat op de zaak hem of haar oetst met oeps een poets die-t-ie van een medegelovige toch zo voor onmogelijk houdt... gelijk van hemzelf?
            Laat zich zelfs dan nog graag in zijn kerk vertellen dat ie niet werkt voor Mammon maar voor zijn Schepper...?

Enige Katholiek ziet idem in zijn gemeenschap een immanente transcendentie om alles en allen goed te doen?
            En verschuilt zich laf als een klerikale homo in de eigen rokken waaronder kindermisbruik pauselijk plaatsvindt
            (wij mogen met geen woord, geen lettergreep of enige klank enigermate opperen dat een link tussen homo- en pedoseksualiteit groter is dan of zelfs gelijk aan een verband tussen heteroseks en pederasterie zo van de vaders in de gezinnen ononderzocht bewezen de foute liefde ons meest megalomane monstrum is)

zo onze liberalen hun Ministerie van Justitie hebben om te zorgen dat de vele verhalen van Joris' vele slachtoffers nooit onder ene openbare ede aan het licht hoeven komen...
            Onze Volkskrant van onze burgemeesters in vredestijd vindt het ondertussen prachtig hoe wij persoonlijke vrijheid beschermen tegen vrome vragen en een vals verhaal zodat we nimmermeer naar enige waarheid hoeven talen...?
            Zelfbegoocheling blijft onze mooiste God tot Ajax' glorie waar de strafschoppen zo heerlijk worden toegekend als de spits er begint met duwen, trekken en oorlog maken en de uit net iets meer dan zelfverdediging reagerende voorstopper het fluitje hoort.

Penantie. Johan ziet het? Pedanter noch penanter wordt ons blinde muurvlak tussen twee ramen niet.
            Hij heeft het door...
            Penalty's voor de grote club vallen in Europa vooral Real ten deel. Hier te lande gelden de Europese regels zoveel minder... Meer gerechtigheid betekent groter onrecht? De VAR blijkt Video Ajax Referee...?

Nederlandse scheidsrechters volgen Nederlands onderwijs.
            Tot Hollands heilse Geschiedenis.
            Tot almacht van Artisciteit aldaar van Amsterdam en aldus van artistiekerig Ajax Amsterdam. Wij mensen helpen onze God graag een handje.

Noch leegte. Noch vanzelf. Gelden.
            Evenmin een paradijs of enig ander persoonlijk voortleven.
            Onze uiterste innerlijke aandacht voor het onverwachte, onbestaanbare.

Geen ego. Een geo. Mijn verbinding met jou als vurig stukje rechtop gaande aarde, water en hemel... is het enige onbetekenende wat ons rest van weerloze waarde.
            Wij zijn onze eigen verhalen vergeten?
            Van onze oude buitenlandse Gilgamesj. Genieten.

Uit ons eigen hutje. Verbinden.
            We weten dat we er sterven door rondtrekkende soldaten als belastinginners tot musea voor allen en hoven voor de genodigden van de koning om na de besloten opening nog feestelijk met elkaar te vertoeven om hem dan prudent met zijne koningin in het eigen paleis nog van hun hoogtepunt van de avond te laten smullen
            zo zij dat niet meer behoeven als een heksenpaar voor hun diakens en vicarissen kapelaan en hun kosteres.

Onze rijken weten als jonge dons en diva's zo Siddhartha's in weelde te leven en worden pas wakker met een schok van een dievegge of een dief levenslang op geen heterdaad betrapt en toch met een eerste en laatste gedachte om te delen op het woeste ziekbed van een verplicht vredige ouderdom waar de stembanden verslappen en lucht happen
            als de bodem van het graf bij het strijken van de touwen wordt bereikt
            of de grote vlam van de crematie-oven zowat tegelijk de navel en het merg erachter samenvat...?

Geen geweten werkt. Heerlijk.
            Luxe en luister geuren ons een lang bedwelmend bad van splendeur en pracht.
            Pas met een koude douche erna trekken onze bloedvaten weer dicht en longen open.

En wetende dat wij in onze huisjes niet veel meer hoeven doen dan vreugdevol versterven voor geen Heer koning of God maar slechts voor elke godje wat graag speelt met zijn broertjes en zusjes ook vriendjes en vriendinnetjes met het nieuwsgierige nieuwe meisje of jochie in de buurt
            of bang wachten tot de geheime dienst van een hogere Gloriestaat ons niet ophaalt maar gewoon doodt en laat voor een andere overheidsdienst,
            kunnen we ons onze echte sprookjes van vóór het vals verfilmen en het vertekenend opschrijven weer herinneren...