[rank_math_breadcrumb]

11. Jouw woord

Misbruik is de term. Koffiedikik zeg het. Een mening heeft geen enkele betekenis.
            Zo werkt onze democratie. Schreeuwerds krijgen gelijk.
            Hollanders roepen beter. Hun handel leert het hen. Binnen de kribben is alles rustig. Voorbij de pier wordt elk schip juist geloodst.

We zijn geen door en verraderlijke Engelsen meer die een schip in nood in een storm zodanig sturen met hun lampen vanaf de top van hun krijtkust met lange lijnen licht naar beneden
            dat het gevaarte breekt op de bemanning onbekende rotsen onder het oppervlak van de hoge golven
            die opeens zichtbaar worden in het laatste te late dal tussen de schuimkammen.  

We martelen elkaar in banen overheid en organisatie tot onze ene Waarheid Theorie van Alles Ene God van Eén Geloof: Wetenschap tot de Hoge waar het lage lokale van nul en generlei waarde is voor welke algemene wet dan ook.
            We folteren onder Bush (en Obama...?) in geheime gevangenissen waar Frau Merkel heimelijk toestemming geeft voor het afleggen van een bekentenis door een man onder een knullig naamsynoniem verwisseld voor een vermoedelijke terrorist.
            Wij volgen onze wetten. Ze verbieden het ons. We volgen onze levenswet van overheersen eerst.

We verminken de Grote Terrorist zonder enige gewelddaad van onze eigen handen door hem niet gevangen te nemen maar neer te knallen en in zee te storten onder het bewind van de man die op menselijke voorwaarden onze oorlog tegen onmenselijkheid wil winnen.
            Hij gelooft zichzelf. Woord en daad zijn twee werelden.
            Twee cirkels dringen elkaar immers enkel en alleen in onze aloude tovertruc van de Chinese ringen binnen.

Sinds de uitvinding van de duivel nog meer van onze Goede God, mogen wij uit Ur wegtrekken en kwaad stichten buiten ons omdat wij daarmee het foute buiten ons vereffenen? Zo perfect slecht werkt een intelligente morele geest...
            Als nieuwe Kruisvaarder, nieuwe Amerikaanse kolonist trekt FAGAM over de wereld om al wat enig auteurtje, enig muzikantje of schildertje maakt, niet eens te stelen maar simpelweg te kapen met goedkeuring van hun overheid.
            In het eigen, ja nog meer parasitaire dan totalitaire, gigantisme wordt als in een megalomaan museum der rijken het werk tentoongesteld.

De makers krijgen zo goed als niets.
            Op een enkele macher na als prachtige maskerade voor alle andere makkers.
            Jonge mensen worden vakkundig ingezet, studenten weten niet beter, om belangen van slavenmakers in naam van de vrijheid te beschermen.   

Nee, een zwarte wordt niet meer op het erf van een blanke gehangen... Toch.
            Nog in de jaren vijftig van de vorige eeuw aan een tak van een boom rond een welbezocht tuinfeest van een welbeminde villabezitter bungelt een galg lichtjes over zijn gewicht.
            Want een slaaf heeft nog waarde... Een zwarte niet meer? Geen Amerikaanse officier van Justitie gelast wat nader onderzoek als de politie niet meer dan "moord door onbekende dader" weet te melden.

Feestgangers worden niet verstoord.
            Ook niet een dag later?
            Laat staan als alles is verjaard...

Hoewel moord niet kan verjaren, is een, met de kennis van dan onwetende later optredende doodslag, onbedoelde individuele kleine bijdrage
            aan een groot en vreugdevol groepsgebeuren (zo een gezamenlijke verkrachting met een mooi Engels wachtrijtje als voor een bordeel tijdens de Vierdaagse),
            waar nu zo duidelijk in het algehele delen van de vreugde ook de dames hun fraaie vooraanstaande plek weten,

(zij leiden de dansen niet waarin de mompelweerwoorden van de zwarte knecht verstommen
            en zijn er toch de bruiden van het centrum van zwierende aandacht zonder grenzen)
            een zaak van een duidelijke termijn.

Twee eeuwen eerder protesteert een Schotse Nederlander tegen een praktijk waarbij twee gehorige landwerkers aan hun handen achter hun rug zijn opgetakeld en verheven van hun grond.
            En tot zijn verbazing antwoordt de eigenaar niet en heft hij onmiddellijk de ophanging op... om hem nooit meer te bezigen.
            Da is ok wel zo.

“Überall gibt es Menschen,” zegt een Duitser dan...
            “Werken moet je overal,” stelt een Hollander inmiddels?
            “Rijkdom en regie zijn ons eerste grond- en laatste hemelrecht,” dicteren onze Amsterdammers en onze Amerikanen ons nog altijd universeel...?

Succes hoef ik niet.
            Je status evenmin.
            Je seks wens ik evenwel wel.

Arbeiden hoeven onze ambtenaren niet?
            Renteniers nog minder...
            Een welverdiende rust...?

Hun bange schijtgat huist niet in hun bekken... Alle stront is bij boeren uitbesteed. Het land riekt. De stad stinkt niet.
            Tot lauw en lichaamswarm staat de kraan van het bidet maximaal afgesteld in alle natte cellen op alle verdiepingen van de residenties op het resort. Niemand verbrandt zijn kont.
            Hun angst sluimert achter hun maag in het midden van hun merg waar hun ruggengraat er een knoop in legt.

Wij lurken door mevrouw tot op de bodem van uw ogen. Pas daar vinden wij uw tranen. U ziet ze nog altijd als modder?
            Het blubbert. Het lubbert. Het blubt.
            Het door u eeuwig veronachtzaamde in uw oordelen goed en fout, uw proclamatie in uw geloof van de eerste categorie en uw voortdurende wegkijken van het laatste euvel dra het uw eigen navel raakt, blijft een bel waarvan het ontploffen u klinkt als een enkele mug die op de vijver drumt. Zorgen wij voor...