03. Geen gesprek

Nederland is een treurig makende familie. Een land met een wond die niet wordt gevoeld. Onze Hollanders weten niet meer dat er eens een korstje op hun huid zit. Het wordt geen litteken.
            We zijn een groot samengesteld gezin.
            Bij een familie-bijeenkomst hebben de jongste kinderen het hoogste woord. Zij vragen de anderen niets. Er is geen verloren zoon. Feestende Hollanders zien andere Nederlanders nog wel zitten met hun pok minderwaardigheid maar vergeten dat Vlamingen bestaan. Het doet hen niets. Er waart geen gemis aan broederschap.

Een Nederlands feestje kent geen ondertoon van heimwee naar hen die er niet meer bij zijn.
            Men bralt het Hollands. Men balgt zijn keel leeg in je gezicht en oren. Knorrende varkens balken hun g's extra luid... Zij zijn gelukkig en krijten. Ze vinden een biet? De buit wordt niet gedeeld... WIj krijsen niet...
            Zo luidt de wet van levende wezens...?

Bomen geven via hun wortels water door aan bomen die het even droger hebben.
            Dat doen zij toch alleen voor soortgenoten...
            Broert een vreemde mens een vreemde mens?

Met een diep menselijk vertrouwen werken wij samen
            terwijl we weten dat we u eerst en vooral mogelijke nieuwe omzet en winst zijn,
            en extra steunnummer om een rond hokje in een vierkantje rood te krassen.

Zigeunermuziek roert onze zuivering. We raken verlost van onszelf.
            Ook een slecht geïmproviseerd schilderij van uw schijnbaar ontsnappende zoon of dochter bevochtigt onze ziel. Het poepen van het schip bereikt in een storm de steven. Wij kijken met droge voeten in natte laarzen. De schacht loopt door in pijpen, broek en vest onder een regenjas en capuchon die ons goed onze nek laat draaien. Onze gezichten in de wind, het regent niet maar spat zout water, drogen Gods opdracht op een nieuw innerlijk behang. Het is een zoveelste vage pastiche.
            En elke tekst vraagt u en mij om het schrijven van een boek van vertaling. We doen het ritueel? Ik ben u te cryptisch...

Lukt het ons als Belgen? Twee mannen, of twee vrouwen, worden als een eeneiige tweeling  geboren. Vader en moeder scheiden de naties. Zij groeien apart op. Frans en Nederlands. Vlamingen leren wat zinsneden Frans.
            Walen in staatsdienst volbrengen hun examen. Het betreft een vertaling van de betekenis van tien Nederlandse woorden: portemonnee, toilet, viaduct, aquaduct, vakantie – allez –, venster – ce n'est pa jolie n'est ce pas... –, orde – á lala –, akkoord – d'accord... –, natie – c'est bien –, en sculptuur.
            Olala. Pffah. Pfff.

Na elke Francofone zin en elk Francofoon werkje volgt een gesproken zucht dat het in dit leven toch niet zozeer om woorden en travaille gaat als wel om wat 's avonds volgt met Marie na een demi. Pyjama passé.
            En de Belgische beambten die het Nederlands ook machtig zijn voor hun landgenoten, mogen voor een bonuspunt nog vertellen waarvan s.v.p. een afkorting is... Fair? Fair!
            Een enkele zonderling doet oprecht moeite... Verder zijn chauvinisme, nationalisme en fascisme Franse woorden die niet worden geëxamineerd. Charlatans? Charlatans.

De tweelingbroers komen na hun aparte opvoeding samen, leren elkaar elkaars taal eens echt en krijgen twee zussen als vriendin.
            De tweelingzussen: idem; en twee broers als vriend.
            Moderne mensen willen niet langer verschillen in partners. Wij lijken graag op elkaar al hebben we meer keuze.

En zie het geintje wat beide bijna-klonen uithalen op een mooie soiree in een discotheek waar spreken onmogelijk is. Zij verwisselen. De wederhelften merken het niet.
            Nadat de spelers simultaan, later op de avond, de paartjes een meter van elkaar vandaan, de eerste tongzoen hebben ingezet, stoppen zij en komen beide partners in crime tevoorschijn met een brede grijns. Een publiekslieveling slaat de handen voor het gezicht. De andere voelt zich meer medespeler en mept. Raak. De eigen vrij(st)er.
            Een hoop woorden. Taal is een fout Frans. Spreken is verkeerd Nederlands. Elke Italiaan vindt zijn Italiaans mooier. Elke Spanjool zijn Spaans. Waarom zijn Romanen zo verknocht aan de eigen zinnen als een Engelsman of Amerikaan? 

Lukt het de Belgen een volk te zijn? Nauwelijks. Ca cloche un peu? Ca croche un peu... Aan welk verkeerd haakje hangt u een kromme achtste noot?
            Taal is 's werelds smerigheid. Een Fransoos wil er niet van weten. Zijn spraak is muziek. De marinade van zijn lippen en neus verfijnt de smaak van elk woord.  
            Wie sust en zust de medemens die de keel van de medemens niet machtig is? Juist. Tongt uw rechtspraak ons onnozelen? Lekenrecht kent u niet. Hoe dom zijn wij die geen moeite doen uw potjeslatijn te doorgronden...

Pas als wij zoete buur zijn van Fransen (Ze willen het niet zijn van ons...
            Zij willen heersen als Moslims over alle mensen? En wij verwijten de Francofonie zijn fascistisch program zoveel minder dan de Islam heden en Joden naar wij eerder meenden...),
            van Spanjaarden die het inmiddels laten,

van Duitsers en Russen die zich voortaan tot zelfverdediging beperken?,
            van gele en zwarte stervelingen,
            pas dan lukt het ons eens u in openheid te ontmoeten...?